مقدمه
یکى از گامهاى مهم و مؤثر در ایجاد فرهنگ تقریب، اقدامات عملى در این زمینه است. بسنده کردن به شعار و سخنان بىپشتوانه علمى، لطمههایى جدى به اصل قرآنى «وحدت» وارد مىسازد. «وحدت رویه» در میان مسلمانان در اعمال عبادى و اجتماعى، دشمنان را مأیوس ساخته، دوستان را به تفاهم و درک متقابل وامىدارد. البته این مهم، در درجه نخست بر عهده بزرگان و فرزانگان هر مذهبى است؛ یعنى تا آنجا که دلایل شرعى و عقلى بر برداشت صحیح و منطقىِ هر مذهبى اجازه مىدهد، باید به «وحدت رویه» و «سلوک عملى» دست یافت. این راه، نیازمند درک همه جوانب حوادث اجتماعى، تسلط بر فقه و فقاهت، و نیز آزادگى و شجاعت علمى است.
اقتداى پیروان مذاهب به یکدیگر در نماز، یکى از بهترین و بارزترین جلوههاى وحدت و تمسک به ریسمان الهى است. در میان کتابهاى معتبر مذاهب گوناگون، روایاتى یافت مىشود که چنین اقداماتى را تصحیح و تسهیل مىکند. در این درس، تلاشمان برآن است که با صداقت و انصاف، به طرح دیدگاهها و دلایل مذاهب گوناگون پرداخته، میان آنان به عدالت قضاوت کنیم