«نذر» در فقه و آیات الأحکام

وَ مَا أنفَقتُم مِن نَفَقَةٍ أَونَذَرتُم مِن نَذرٍ فَإنَّ اللهَ یَعلَمُهُ وَ مَا لِلظّالِمیَن مِن أنصارٍ.«سوره بقره،آیه 270»«و آنچه از نفقه که انفاق کردید،یا از نذر که نذر کردید،محقّقاً خداوند آن را می داند. و برای ستمگران یارانی وجود ندارد.»  «مَا» در صدر آیه موصول و مبتدا است،ولی چون متضمن معنای شرط است درخبر آن که جمله است«فَإِنّ اللهَ یَعلَمُهُ» فاء در آمده است،چراکه به جزای شرط شباهت دارد.چنانچه نذر به چیزی مشروط نباشد درانعقاد نذربه این اختلاف است،مشهوربه انعقاد قایلندوبعضی به عدم انعقاد.«یُوفُونَ بالنَّذرِ وَ یَخافُون یوماً کانَ شرُّهُ مُستَطیراً.»«سوره دهر،آیه 7»«(مردمانی صالح آزمایش شده)،به نذروفا می کنندوازروزی که شّرآن منتشراست(قیامت)می ترسند.گفته انداین آیه درشأن حضرت علی و حضرت فاطمه علیهماالسلام واردشده است.»سوره الاسراء آیات31-33وَلاتَقـتُلُوااَولادَکُم خَشیَةَ اِملاقٍ نَحنُ نَرزُقُهُم وَ اِیّاکُم اِنَّ قَتلَهُم کَانَ خِطاً کَبیراً.31فرزندان خودراازبیم درویشی مکشید.ما،هم شما را روزی می دهیم وهم ایشان را.کشتنشان خطای بزرگی است.وَلاتَقرَبُواالزّنی اِنَّهُ کانَ فاحِشَةً وَساءَ سَبیلاً.32وبه زنانزدیک مشوید.زنا،کاری زشت وشیوه ای ناپسنداست.وَلاتَقتُلواالنَّفسَ الَّتی حَرَّمَ اللهُ اِلّا بِالحَقِ وَمَن قُتِلَ مَظلُوماً فَقَدجَعَلنالِوَلّیهِ سُلطاناً فَلا یُسرِف فِی القَتلِ اِنَّهُ کانَ مَنصُوراً.33کسی را که خداکشتنش را حرام کرده است مکشیدمگربه حق.وهرکس که به ستم کشته شود،به طلب کننده خون اوقدرتی داده ایم.ولی درانتقام ازحدنگذرد،که اوپیروزمنداست.سوره مائدة آیه 45وَکَتَبنا عَلَیهِم فیها اَنَّ النَّفسَ بِالنَّفسِ وَالعَینَ بِالعَینِ وَالاَنفَ بِالاَنفِ وَالاُذُنَ بِالُذُنَ وَالسِّنَّ بالسِّنِّ وَالجُروُحَ قِصاصٌ فَمَن تَصَدَّقَ بِه فَهُوَکَفّارَةٌ لَهُ وَمَن لَم یَحکُمِ بِما اَنزَلَ اللهُ فَاوُلئِکَ هُم الظّالِمونَ.ودرتورات بربنی اسرائیل حکم کردیم که نفس رادرمقابل نفس قصاص کنندوچشم رادرمقابل چشم وبینی رادرمقابل بینی وگوش رادربرابرگوش ودندان رادرمقابل دندان،وبرای هرزخمی قصاصی است.پس هرگاه کسی به جای قصاص به صدقه(دیه)راضی شود،پس کفاره گناه اوخواهدشد.وهرکس به آنچه خدافرستاده است حکم نکند،هم اینان افرادی ستمکارند.سوره احزاب آیه 49یا اَیُّهَاالذینَ امنوااِذا نَکحتموُالمؤمِناتِ ثُمَ طَلَّقتُمُوهُنَّ مِن قَبلِ اَن تَمَسُّوهُنَ فَمالَکُم عَلَیهِنَّ مِن عِدَّةٍ تَعتَدّوُنَها فَمتعوهُنَّ وَ سَرِّحوُهُنَّ سَراحاً جَمیلاً.ای مردان باایمان هرگاه زنان مؤمنه رابه عقدخوددرآورده وپیش ازآنکه باآنهانزدیکی کنیدطلاقشان دادید،پس ازشمانگه داشتن عدّه برآنهاواجب نیست.پس آنهارابه چیزی بهره مندکنیدوبه نیکی رهاسازید.