ضابطه ی یمین:

یمین عبارت است از سوگند خوردن به خدا، مثل اینکه بگوید: سوگند به کسی که زیر و رو کننده ی دلها و دیدگان است، سوگند به کسی که جان من به دست اوست، سوگند به کسی که دانه را شکافت و انسان را آفرید، یا سوگند خوردن به نام خداوند تعالی که مختص به وی است، مانند اینکه بگوید: والله و تالله و بالله و سوگند می خورم به خدا، یا قسم می خورم به خدا، یا قسم می خورم به کسی که قدیم است. یعنی وجود او را آغازی نیست یا سوگند به آنکه ازلی است، یا سوگند به کسی که برای هستیش آغازی نیست. یمین با قسم خوردن به موجود، قادر، عالم و حی منعقد نمی شود. با قسم خوردن به اسامی آفریده های گرامی مانند: پیامبر (ص)، امامان (ع)، کعبه و قرآن، یمین محقق نمی شود. معلق کردن یمین به خواست خدا، مانع انعقاد آن می شود، اگر چه بنابر قول اشهر بداند که خواست خداوند به مورد یمین تعلق گرفته است، مانند تعلق یمین به عمل واجب یا مستحب به شرط آنکه عرفاً خواست خدا را بلافاصله پس از یمین بیاورد و آن را بر زبان جاری سازد. معلق کردن یمین به خواست غیر خدا، قسم را حبس می کند و آن را متوقف بر خواست آن غیر می کند، به شرط آنکه انشای قسم را معلق بر آن کرده باشد. مثل اینکه بگوید: اگر حسن بخواهد، فلان کار را انجام می دهم. بنابراین اگر این شرط، مجهول باشد، سوگند منعقد نمی گردد. مورد یمین: مورد یمین از جهت عبادی بودن یا عمل مباح دارای رجحان دینی یا دنیایی بودن و مساوی بودن فعل و ترک، مانند مورد نذر است؛ با این تفاوت که در یمین نسبت به تعلق آن به امر مباح با رعایت رجحان و اولویت و نیز ترجیح لزوم عمل بر طبق یمین در صورت تساوی دو طرف اشکالی وجود ندارد.