• قبله:

کعبه محلی است که خداوند برای مسلمانان به عنوان قبله در نظر گرفته است. 1. کعبه قبله کسی است که آن را می بیند یا به منزله ی چنین کسی است. یعنی بدون سختی بسیار که معمولا قابل تحمل نیست به خود کعبه رو نماید اگر چه از راه بالارفتن بر کوه یا بامی باشد. 2. کسی که کعبه را نمی بیند خواه به خاطر بعد مسافت، خواه نابینایی، قبله، جهت کعبه است که با اماره ی شرعی به سمتی که احتمال می رود کعبه در آن جهت است بدست می آید. 3. اعتماد به قبله ی شهر بدون کنکاش جایز می باشد. جز در هنگام یقین به غلط بودن آن. 4. اگر نشانه هایی که دال بر جهت قبله است موجود نباشد، نمازگزار باید از فردی که عادل و آگاه به قبله می باشد پیروی نماید. تبصره: در صورتی که راهی برای یافتن قبله بدست نیامد باید: • در صورت امکان به چهار سمت که هر جهتی یک زاویه قائمه را تشکیل دهد نماز بگذارد. • در صورت ناتوانی به مقدار توان بسنده نماید. شهید ثانی بعد از ذکر موارد بالا می فرماید: قرائت نماز به چهار جهت مشهور بوده و سندش ضعیف است. اگر چه معتبر دانستن آن خوب است. زیرا چنین نمازی هر چند با کمی فاصله و انحراف خوانده شده صحیح می باشد و همچنین وجوب بیش از یک نماز، از باب مقدمه ی واجب است و مانند چنین موردی بدون نیاز به نص، واجب می گردد. سید رضی الدین بن طاوس در چنین وضعیتی قائل به قرعه شده است. چون در هر امر مشکل باید قرعه انداخت. 5. در صورتی که نماز گزار بفهمد که سمتی که او بدان نماز خوانده قبله نبوده و اشتباه کرد، اگر جهت ایستادن او کاملا متفاوت با قبله باشد در صورت باقی بودن وقت دوباره خوانده می شود و در صورت گذشت وقت قضا لازم نیست. اما اگر پشت به قبله باشد باید دوباره بخواند خواه وقت باشد یا نباشد.