چرا با ازدواج زن ملزم به تمکین از مرد می باشد ؟

امر مقدس ازدواج بر تحقق اهدافی استوار گردیده است که عدم تحقق، آن نافی حکمت ازدواج است. یکی از مهمترین این اهداف، برآورده شدن نیاز جنسی زوجین است.   این نیاز یک حق دو طرفه است که برای زن وشوهر ـ هر دو ـ ایجاد تکلیف می نماید. مطابق ماده 1103 قانون مدنی؛ «زن و شوهر مکلف به حسن معاشرت با یکدیگر می باشند.»    بنابر عرف جامعه، یکی از مصادیق حسن معاشرت، برآوردن نیاز جنسی همسر است. ضمن آنکه در بند 29 «منشور حقوق و مسؤولیت‌های زنان در نظام جمهوری اسلامی ایران» (مصوب 31/6/1383 شورای عالی انقلاب فرهنگی) ـ که به عنوان قانون لازم الاجراء در کشور مطرح می‌باشد- در بیان حقوق زنان در جمهوری اسلامی ایران، چنین اعلام شده است: « حق و مسؤولیت تأمین، تخصیص، طهارت و سلامت در ارتباط جنسی با همسر قانونی و حق اعتراض قانونی در صورت نقض آنها». به این ترتیب برآورده شدن نیاز جنسی در زندگی مشترک، از حقوق و تکالیف زن و شوهر تلقی گردیده و از مصادیق حسن معاشرت محسوب می‌شود و در صورت عدم توجه به آن، هدف ازدواج به مخاطره می‌افتد.   برروی ادامه مطلب کلیک کنید اساساً هر قراردادی برای طرفین محدودیتهایی را ایجاد می‌کند و حقوقی را به طرف مقابل وی می‌بخشد همانگونه که او را نیز از حقوقی بهره مند می‌سازد، حال اگر کسی مایل به تمکین جنسی در مقابل همسر نیست می‌تواند از انعقاد عقد نکاح خودداری کند ولی اگر ازدواج کرد ناگزیر باید از حقوق متقابل زناشویی برخوردار باشد.   البته همانگونه که در بند 29 منشور آمده است در تأمین این نیاز، توجه به سلامت روانی و جسمانی همسر بسیار حائز اهمیت می باشد و هر گونه تخلفی در این زمینه که نافی مصادیق حسن معاشرت تلقی گردد، غیرقانونی محسوب می شود. بنابراین در پاسخ سئوال مطرح شده باید گفت: آنچه قانون مطرح می کند آن است که پس از عقد ازدواج، زن می بایست در امور جنسی (و نه الزاماً هر امری) از شوهر خود تمکین نماید. (مگر در مواردی که موجب ضرر جسمانی یا روانی برای زن گردد و یا شوهر توقعات غیر مشروع از همسر خود داشته باشد) و در مقابل، شوهر نیز می‌بایست نیازمندی‌های جنسی همسر خود را برآورده سازد.   منبع: کتاب حقوق زنان برابری یا نابرابری ناشر: نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه ها