یکی از عناوین جدید و بدیعی که به نظر می رسد سابقاً در هیچ یک از قوانین مربوط به آئین دادرسی موجودیت نداشته و به عنوان سرفصلی جدید در قانون آئین دادرسی کیفری محاکم عمومی و انقلاب مطرح گردیده، مساله «واخواهی از حکم تجدیدنظرخواسته» است که در ماده ۲۶۰ قانون مذکور، مورد تقنین قرار گرفته است. این ماده مقرر می دارد: «در مواردی که رای دادگاه تجدیدنظر و محکومیت متهم باشد و متهم یا وکیل او در هیچ یک از مراحل دادرسی حاضر نبوده و لایحه دفاعیه یا اعتراضیه هم نداده باشند، رای دادگاه تجدیدنظر ظرف مدت ۲۰ روز پس از ابلاغ واقعی به متهم یا وکیل او، قابل واخواهی و رسیدگی در همان دادگاه تجدیدنظر می باشد، رای صادره قطعی است.»همانطور که می دانیم، واخواهی به عنوان یکی از طرق عادی اعتراض به آراء صادره از محاکم محسوب شده و تنها ناظر بر آرائی است که بصورت غیابی، صادر شده باشد و لذا در امور کیفری آن دسته از آراء غیابی که حاوی حکم برائت یا قرار منع یا موقوفی تعقیب متهم باشند، دیگر قابل واخواهی در دادگاه صادر کننده حکم یا قرار نخواهند بود.از نظر شکلی رای غیابی به آرائی اطلاق می گردد که محکوم علیه یا وکیل وی، در هیچ یک از جلسات دادرسی شرکت نکرده و لایحه ای نیز تقدیم دادگاه نکرده باشد که در این صورت دادگاه پس از رسیدگی به پرونده مبادرت به صدور رای غیابی می نماید.